🃏 Jak Żyć W Związku Bez Miłości

PANI: Wierzymy, że bez namiętności nie ma miłości. Nie ma? Joanna Twardo-Kamińska: To zależy, jak rozumiemy namiętność. Potocznie, kiedy używamy tego słowa, mamy na myśli pożądanie, dążenie do kontaktu fizycznego. I każdy z nas wie, że można to mieć bez miłości. W przelotnych związkach, w pornografii, seksie online.

Satysfakcjonująca praca, własny dom, gromadka dzieci biegających w ogródku, a przede wszystkim - nade wszystko kochający mąż ! związek bez miłości. Przez Gość ~niekochana

Szukanie zastępstwa. Dobitnym dowodem na to, że związek jest bez miłości, jest otwieranie się na możliwości poznania nowego partnera. Nie każda zdrada świadczy o wypaleniu uczucia, ale zwrócenie swojego zainteresowania ku aplikacjom randkowym zamiast partnera i częste samotne wychodzenie z domu są oznaką wycofywania się z relacji.

„Nasz związek nie ma sensu. Jednak kocham Cię i nie potrafię od Ciebie odejść. Po prostu kochajmy się i niech będzie tak, jak dotychczas”. Takie słowa coraz częściej słyszą kobiety od mężczyzn, czekając przez lata na kolejny krok przybliżający do bycia naprawdę „razem”. Konsternacja, chaos, zamęt emocjonalny, poczucie bezradności wobec takiej odpowiedzi powoduje, że niekiedy kobieta pozostaje w związku bez perspektyw na dalszy jego rozwój, rezygnując z pragnień o cieple rodzinnego ogniska, dzieciach, wspólnym zamieszkaniu, planowaniu. Wydawałoby się proste co należy zrobić w sytuacji, gdy mężczyzna oznajmia kobiecie, iż „nigdy nie będziemy razem”. Jak pokazują historie moich pacjentek – odejście nie jest tak proste, gdyż kobieta znajduje się emocjonalnym potrzasku. Emocjonalna pułapka Na początku zwykle związek jest spełnieniem marzeń i najpiękniejszych pragnień obojga. Zwykle zarówno on, jak i ona wchodzą w związek z lekką dozą ostrożności jednakże to mężczyzna zwykle w takiej relacji zdecydowanie bardziej angażuje się w relacje, składa deklaracje miłości, snuje piękne plany na przyszłość. Dla kobiety, która zwykle ma za sobą trudne doświadczenia, dzieci z poprzedniego związku i dystans do charyzmatycznych wypowiedzi nie jest łatwe uwierzyć w prawdziwość i długotrwałość tychże wyzwań. Przez kilka miesięcy to kobieta broni się przed tym, aby zaufać słowom, a także pięknym przejawom uczuć swojego ukochanego, które choć są długo wyczekiwanymi – budzą niewyjaśniony wewnętrzny niepokój. Niekiedy ona na chwilę odsuwa się, a on w tym czasie panikuje-płacze lub zdesperowany przyjeżdża z kwiatami. Bywa, że ona wprost mówi o swoich obawach, które jednak obracane są w przejaw braku wiary w tak piękną i wyjątkową miłość czyniąc z niej osobę bardziej wycofaną i chłodną: – To wszystko, co mówisz jest piękne – mówi ona. – Jednak bardzo się boję, że to się skończy. – Ten związek jest wyjątkowy. Nigdy nikogo tak nie kochałem. Nie doświadczyłem nigdy czegoś podobnego. Tak będzie zawsze. Zaufaj mi – odpowiada on. Zwykle kobiety w takich relacjach są kobietami doświadczonymi życiem, niezależnymi życiowo i finansowo. Nie odczuwają wewnętrznej presji, aby z kimś być. Zwłaszcza, że często moment, w którym spotykają takiego mężczyznę to czas, w którym polubiły swoje życie bez udziału mężczyzn i zaczęły cieszyć się osobistym szczęściem. Zetknięcie się z długo wyczekiwaną „miłością” stanowi bardzo często ogromne wyzwanie. Ona się otwiera, a on ucieka W końcu po kilku miesiącach – mniej więcej po pół roku starań z jego strony i zapewnień o doświadczaniu najpiękniejszego uczucia na ziemi – ona czuje, że jest gotowa zaangażować się w pełni w relację i otwiera się na piękne przejawy miłości z jego strony. Kobieta zaczyna organizować więcej wspólnej przestrzeni, zapraszać do teatru, zaprasza na kolacje, przygotowuje niespodzianki, w bardziej otwarty sposób mówić o wspólnej przyszłości. Lecz największą niespodziankę przygotowuje on – mężczyzna nagle wycofuje się, „zamyka się w swojej skorupie”, „przygniatają go codzienne problemy”, uznaje, iż przez zaangażowanie w relację zaniedbał ważne sfery swojego życia i zamierza na nich bardziej się skoncentrować. W jednej chwili mężczyzna stwierdza, iż zakochał się jak szczeniak i było to niezbyt rozsądne więc zamierza przywrócić swoje życie do równowagi. Już nie przyjeżdża do niej stęskniony z bukietem kwiatów. Prawie nie spotyka się ze swoja partnerką, a czasami narzeczoną, za każdym razem znajdując ważny powód ku temu: jest zmęczony po pracy, musi zaopiekować się dziećmi, zdrowie mu szwankuje, te spotkania zbyt wiele go kosztowały, poczuł, że jego zaangażowanie było nierozsądne. Zdezorientowana kobieta zwykle podejmuje działania mające na celu ponowne otwarcie partnera na miłość i piękne uczucie. Obarczona poczuciem winy („przecież to ty byłaś zamknięta na naszą relację przez tyle czasu”) stara się okazać zrozumienie do potrzeb partnera stopniowo rezygnując z własnych pragnień. Wielokrotnie podejmuje poważne rozważania na temat tego czy odejść, czy zostać. Wiedząc jednak jak cudownym partnerem POTRAFIŁ być jej ukochany – żyje nadzieją, że kiedy on poukłada swoje sprawy- ich związek znowu odzyska ten cudowny blask. On od czasu do czasu bywa tym samym dżentelmenem, namiętnym, kochającym i oddanym partnerem, co podtrzymuje jej nadzieje i sprawia, że jeszcze bardziej pragnie doświadczać namiastki cudownego poczucia bycia kochaną. Mijają miesiące, a niekiedy lata, a on nadal pozostaje zamknięty w swojej „skorupie” tłumacząc, iż wycofanie to jego sposób na radzenie sobie z problemami. Trwając w ambiwalentnych emocjach podsycanych przez przejawy miłości z jego strony oraz nieustannym odrzucaniem i ignorowaniem jej potrzeb – kobieta próbuje jednak domagać się tego, co niosła obietnica zawarta w pięknych słowach i deklaracjach. Zaczyna wywierać presję na partnerze i prosić o spełnienie danych przyrzeczeń o mającej nie kończyć się nigdy miłości. Podejmuje wielokrotne próby rozmowy na temat przyszłości, które zwykle kończą się przerzuceniem odpowiedzialności za obecną sytuację na kobietę lub jeszcze głębszą emocjonalną ucieczką bo tak poważne rozmowy są dla niego już „nie do zniesienia”. Po rozmowie otrzymuje wiadomość sms: „Kocham Cię. To wiem na pewno”. Tęsknota, samotność i narastający żal Ona cierpi z tęsknoty i poczucia sprzeczności, które każdego dnia buduje on. On nie jest w stanie odpowiedzialnie stawić czoła wyzwaniu i podjąć zdecydowanych kroków w żadną ze stron- ani w celu ratowania umierającej relacji, ani uwolnienia się z pęt niewiadomej dotyczącej dalszych losów związku. Ostatecznie ona próbując odnaleźć rozwiązanie słyszy słowa wypowiedziane na początku tego artykułu. Mam poczucie, że podobne historie coraz częściej pojawiają się we współczesnych relacjach i niosą ogromne straty emocjonalne dla obojga. Przede wszystkim – brakuje w tych historiach klarowności i poczucia odpowiedzialności za uczucia, które się rozbudziło w drugiej osobie. Z pewnością osobiste wyzwania stojące przez każdym z partnerów mogą spowodować emocjonalny paraliż i trudność w podjęciu decyzji dotyczącej przyszłości relacji. Jednak utrzymywanie przez lata związku, który zdaniem jednego z partnerów „nie ma przyszłości” jest rozwiązaniem niosącym nieustanne straty emocjonalne spowodowane poczuciem braku pewności, bezpieczeństwa, wewnętrznej harmonii. Tego rodzaju relacja uniemożliwia planowanie przyszłości, a tym samym budowanie związku w oparciu o wspólne cele i wartości. Ludzi łączy miłość, lecz cena, jaką płacą bywa niekiedy zbyt wysoka. Zwłaszcza, jeśli przynajmniej jeden z partnerów marzył o prawdziwym domu, wspólnych dzieciach, wakacjach, wspólnym radzeniu sobie z wyzwaniami czy dzieleniem się radościami. Na emocjonalnej huśtawce W takiej relacji nastrój w związku uzależniony jest od dobrej woli i przejawów emocji ze strony wycofanego partnera. W związku przeważają przytłaczające emocje takie, jak niepewność, strach, nieustanne poczucie lęku, ambiwalencja, permanentny stres, emocjonalne kompromisy, poczucie winy, samotność, bezradność. Komunikacja w takiej relacji jest bardzo trudna, a nawet niemożliwa gdyż towarzyszy jej nieustanna presja, walka, chęć usprawiedliwiania się bądź wyrażanie narastającego żalu i rozpaczy. Jedna ze stron zaczyna się godzić na coraz większe ustępstwa pogłębiając poczucie osobistej zdrady własnych pragnień i potrzeb. W końcu zaczyna przeważać poczucie silnego dyskomfortu, które sprawia, iż relacja stopniowo umiera i pomimo, iż to bolesne- łatwiej jest być „osobno” choć nadal razem – partnerzy przestają ze sobą rozmawiać, spotykać się, zanika pożycie intymne. Jednocześnie pomiędzy partnerami funkcjonują wciąż żywe deklaracje miłości, które jednak nie odzwierciedlane poprzez codzienne podsycanie namiętności, wzajemnej fascynacji i drobne przejawy swoich uczuć – utrzymują tylko sztucznie przy życiu relację, której nikt nie ma odwagi zakończyć. Trudno jest to zrobić będąc zamkniętym w swoim świecie lub żyjąc oderwaną od rzeczywistości nadzieją na powrót pięknych przejawów miłości. Trudne pytania i ważne odpowiedzi W obliczu takich doświadczeń pojawia się mnóstwo pytań: Jaką osobistą potrzebę realizuje partner podtrzymujący relację w stanie nieustannej niepewności? Czego potrzebuje partner utrzymywany w ambiwalentnej relacji, aby podjąć decyzję co do swojego życia i związku? Co może pomóc kochającym się partnerom podsycić gasnący płomień deklarowanej miłości? Jakie są przyczyny nagłego wycofania jednego z partnerów? Co leży u podłoża trwania w relacji nie mającej przyszłości? Na te pytania nie jest łatwo odpowiedzieć. Dotarcie do źródeł potrzeb i doświadczeń stojących za tworzeniem tak trudnej relacji wymaga wnikliwości, głębokiej samoświadomości, uważności, a także odwagi w odkrywaniu siebie i historii mogących mieć wpływ na obecną postawę. Może być konieczne podjęcie indywidualnej terapii lub innej formy wsparcia z udziałem profesjonalisty. Z pewnością każdy z partnerów wymaga podjęcia osobistej pracy nad sobą w celu uświadomienia sobie prawdziwych potrzeb leżących u podłoża postawy wobec partnera, związku, a także samego siebie w relacji. Praca nad związkiem wymaga przede wszystkim intensywnej pracy nad samym sobą każdego z partnerów. Często przyczyną wycofania i chęci przerzucania odpowiedzialności na drugą osobę jest silny lęk przed zaangażowaniem lub pogłębianiem emocjonalnych relacji. Osoby, które wywołują sprzeczne i ambiwalentne emocje w partnerze często nieświadomie podtrzymują poczucie osobistej kontroli nad sytuacją – gdyż bez względu na to, czy właśnie wywołują w partnerze poczucie przywiązania czy gniew- mają poczucie, że to oni mają wpływ na emocje odczuwane przez drugą osobą i w relacji. Często u podłoża takiej postawy leżą doświadczenia z domu rodzinnego, w którym brakowało równowagi emocjonalnej i poczucie permanentnego zagrożenia stanowiło strefę komfortu dla dorastających dzieci, w których kreowały się wzorce emocjonalne. Osoba, która trzyma w emocjonalnym potrzasku partnera najprawdopodobniej doświadcza ogromnego lęku przed zarówno przed miłością, jak i przed jej utratą. Wewnętrzny konflikt pomiędzy potrzebą miłości, a strachem przed nim powoduje, iż mężczyzna poszukuje różnego rodzaju rozwiązań pozornych lub pośrednich utrzymujących jego ego w złudnym poczuciu trwałości relacji, a zarazem emocjonalnym dystansie uniemożliwiającym pełne zaangażowanie i wzięcie na siebie odpowiedzialności za wspólnie budowaną relację. Inną przyczyną trwania w takiej relacji może być lęk przed zaangażowaniem, o którym pisałam w artykule „Jak pomóc partnerowi poradzić sobie z lekiem przez zaangażowaniem?”. Jeśli czujesz się w swojej relacji jak w potrzasku – zapraszam Cię na indywidualne sesje i terapię par, podczas których pomogę Ci odzyskać wewnętrzną harmonię i siłę, aby podążać za swoimi pragnieniami o związku i miłości, na którą zasługujesz!

Jak być szczęśliwym? Pieniądze szczęścia nie dają? W zależności od własnych wartości każdy będzie szczęśliwy inaczej. Myślisz, że to związek daje szczęście? A co jak będziesz sama? Nie trzeba mieć drugiej połówki, żeby być szczęśliwym. Jak być szczęśliwym? Czy można mieć szczęście bez pieniędzy? Sprawdź 20 sprawdzonych sposobów. Jak być szczęśliwym

Mam 25 lat i jestem z moim chłopakiem już 8 lat. Myślimy o ślubie. Od kilku miesięcy nie mogę mu zaufać, każde jego słowo czy telefon analizuje kilka krotnie,gdy nie ma dla mnie czasu bo pracuje albo się uczy to już jest to dla mnie oznaka tego, że mnie nie kocha. Nie wiem czy to jest normalne. Kiedyś tego typu sytuacji nie było, a teraz nawet jak jest dobrze, idziemy sobie tu czy tam razem to odczuwam ,że jestem dla niego ciężarem, mimo to, że zachowuje się wobec mnie dobrze. Nie wiem sama co o tym myśleć, boję się, że mu się znudzę. Non stop chcę, żeby mi okazywał miłość. Cały czas mu zadaję pytania czy mnie kocha, czy tęskni. Męczę się sama ze sobą, bo gdy w danym dniu się nie widzimy i on zamiast 3 telefonów wykona do mnie jeden telefon to już jest to dla mnie oznaka, że widocznie za mną nie tęskni itd. Sama nie wiem co o tym myśleć Witaj! Przyczyn może być co najmniej kilka. Po pierwsze - może to być efekt tak zwanych "poważnych rozmów". Kiedy pojawiają się tematy takie jak ślub, planowanie przyszłości, całe życie razem stają się ważne takie kwestie, których do tej pory nie traktowaliśmy aż tak serio. Co innego jednak jest ewentualna zdrada czy brak oznak miłości w związku, który może się w każdej chwili skończyć a co innego w małżeństwie. Wtedy nasz podświadomość zaczyna szukać wszelkich możliwych oznak wskazujących na możliwe słabe punkty partnera. Jesteś czujniejsza, uważniejsza, bardziej skoncentrowana na partnerze bo stawka skacze bardzo wysoko. Po drugie - może tak być, ze z jakiegoś powodu sama zaczynasz mieć wątpliwości co do siebie i swoich uczuć i paradoksalnie zaczynasz szukać dziury w całym w zachowaniu chłopaka. Może sama nie wiesz czy kochasz go na tyle mocno aby się z nim związać. A może sama chciałabyś spróbować jak to jest być z kimś innym? Przecież tak jakby "od zawsze" jesteście razem. Tak się zdarza. Tylko dlatego aby przekonać się, że "to co miałam było super ale nie miałam żadnego porównania", dziewczyny zrywają długoletnie związki a potem bardzo tego żałują. A może wreszcie - po trzecie - twoje życie bazuje na życiu partnera. Masz niskie poczucie własnej wartości, masz niewielu znajomych, ograniczasz się tylko do tego co dzieje się w waszej relacji i od niej uzależniasz wszystko? Nie masz po prostu niczego swojego, żadnej fascynującej lub tylko wystarczająco interesującej cię aktywności aby znaleźć jakikolwiek dystans do tego co dzieje się na co dzień. Tak nie można i nie trzeba żyć. Czy to jest narzeczeństwo czy długoletnie małżeństwo zawsze trzeba pozostawać w miarę niezależnym (także myślowo) aby ewentualne rozstanie (mimo że bolesne) nie było końcem świata. Wydaje się, ze poprzez swój strach i zachowanie chcesz jakby uzyskać jakąś pewność, jakieś gwarancje. Im więcej czasu, okazywania miłości, rozmów tym większa pewność... Nic bardziej złudnego. Niekoniecznie istnieje taka zależność. I to powinnaś zrozumieć. Tym szybciej poczujesz się lepiej im szybciej wzmocnisz sama siebie. Pamiętaj, że odpowiedź naszego eksperta ma charakter informacyjny i nie zastąpi wizyty u lekarza. Inne porady tego eksperta Tatiana Ostaszewska-Mosak Że w końcu uklęknie z pierścionkiem, da jakąś deklarację. Niestety myliłam się. Choć bardzo go kochałam, nie mogłam dłużej czekać. Zbliżałam się do 40., marzyłam o dziecku, ślubie, a nic nie zwiastowało jakiekolwiek dobrej zmiany. Tak. Teraz stwierdzam, że choć był udany, to był bez wątpienia związek bez przyszłości. Zaczynamy wtedy postępować automatycznie jak urządzenie, które nie ma w sobie żadnych emocji. Dlaczego o tym piszę? Chodzi mi o to, że brak miłości również nas odczłowiecza. Kiedy w naszym życiu nie ma miejsca na miłość, czujemy się często jak mały trybik w wielkiej maszynie.

^{Introwertyk w związku. Introwertyk nie dla każdego jest łatwym partnerem, ale potrafi wejść w bliską relację, a związek z nim ma wiele zalet. Przede wszystkim możesz mieć pewność, że jeśli zmniejszył dystans, oznacza to, że jesteś dla niego kimś wyjątkowym i ważnym i że traktuje cię poważnie. Fot. Pexels.com} Jedni próbują pomóc osobom żyjącym w niesakramentalnym związku, inni ich odrzucają. Trzeba uświadamiać grzech, a jednocześnie pokazywać im miejsce w Kościele, mówić o Bożym Miłosierdziu. Nie można niesakramentalnych odsuwać od Kościoła, bo oni w Kościele mają prawo szukać. Szukają akceptacji, zrozumienia, wybaczenia.

Niezależność w związku oznacza zdolność do bycia sobą, zachowania swojej tożsamości i wartości, niezależnie od opinii czy oczekiwań partnera. To również zdolność do podejmowania decyzji i działań na własną rękę, nie czując przy tym presji czy obowiązku dostosowywania się do woli drugiej osoby. Niezależność nie

Małżeństwo bez miłości… Powodów do stworzenia związków jest tak wiele, ile par na świecie. Zazwyczaj, jeżeli wchodzimy z kimś w związek, kieruje nami miłość. Nie ma idealnych związków małżeńskich, ponieważ zawsze występować będą pewne problemy, czy kłótnie. Grunt to potrafić

Druga faza bliskości w miłości to już jest czas wspólnego życia w sformalizowanym związku jako małżeństwo lub w stałym związku partnerskim typu konkubinat. Ale z praktyki zawodowej wiem, że dla dobra przyszłości stałego związku, wskazana jest uprzednia próba wspólnego życia bez formalizowania związku.

Osoba aromantyczna to taka, która po prostu nie jest zainteresowana romantycznymi związkami, nie odczuwa potrzeby ani pragnienia posiadania tego typu związku z inną osobą. Nie odczuwa motywacji do nawiązywania tego rodzaju więzi. Wracając do poprzedniego przykładu, należy pamiętać, że gesty takie jak świętowanie Walentynek czy Odbiera siły, energię do działania, przepełnia nas smutkiem. Tym bardziej trudna wydaje się samotność w związku, kiedy jesteśmy razem ale osobno; często niezrozumiana przez otoczenie, w tym również przyjaciół i rodzinę. Jak każde z doświadczeń warto jednak potraktować to jako lekcję lub szansę: być może Twoja samotność

1. Էцεጣጣφ հυйοመоз
2. Ахр ኞпаዴ շуцωπ
3. ሲскоፐ իτ փ
4. Κоςацуфоσፏ витрፖδо

^{Związek to autoograniczenie, ale nie oddanie wolności. Bez autonomii nie może być mowy o miłości. Inaczej relacja zamienia się w uwiązanie. O tym, że sztuką jest być z kimś, bo się chce, a nie dlatego, że się musi. I o świadomości, że bycie z kimś jest też zobowiązaniem – rozmawia Joanna Olekszyk z Tomaszem Srebnickim.} jMLjKyg.